Praten is niet voor iedereen de oplossing wanneer de nood aan de man is. Zo ook Tim (36), die bij Sanne terechtkwam toen hij tegen een burn-out aan zat. Hij begon aan haptotherapie en deed anderhalf jaar later mee aan het LIJF Weekend. “Je leert hoe je reageert in verhouding tot een ander. En hoe je daarmee omgaat.”

Toen Tim er echt doorheen zat, was al snel duidelijk dat hij meer nodig had dan alleen praten. “Ik ben sterk rationeel, ik zit veel in m’n hoofd. Dus ik moet een andere invalshoek kiezen.”

Overhoop

Het was net na zijn afstuderen dat hij een baan aangeboden kreeg als docent Social Work op een hogeschool. “Ik leverde mijn masterscriptie halverwege augustus in en twee weken later stond ik al hoorcolleges te geven.” Ruim een maand later vermoedde hij dat het allemaal iets te snel ging. “Ik wist niet meer waar ik voor stond, ik lag gewoon een beetje overhoop. De huisarts had gezegd: logisch, je hebt net een nieuwe baan. Dus hij stuurde me weer naar huis.”

Het duurde nog tot maart, toen wist hij dat er echt iets moest gebeuren. Tim voelde dat hij tegen een burn-out aan zat. “Ik sliep niet goed meer, ik kon niet meer loslaten.” Hij kwam alsnog in actie. Omdat hij vanwege zijn achtergrond bekend is met verschillende therapieën, wist hij meteen dat praten over zijn klachten hem niet zou helpen. “Dan gaat voor mij niet naar de bron, maar kijkt vooral naar het gedrag. Ik wist dat ik meer in contact moest komen met mezelf.” Hij kwam terecht bij Sanne, en dat bleek een goede zet.

Voorbij het rationele

Want terwijl hij vertelde, keek Sanne naar hem. “Dan zag ze voorbij het rationele verhaal dat iets wat met me deed. ’Wat gebeurt er nu?’, vroeg ze dan. Dan realiseerde ik me dat ik me heel verdrietig voelde. Naast alle oefeningen op de bank was dat van grote waarde. Ze zag wat er lichamelijk met me gebeurde als ik ging praten.”

Volgens Tim zijn we dat niet gewend als we op zoek gaan naar hulp voor psychische problemen. “Je komt met een probleem en dan ga je daarmee aan de slag. Maar eigenlijk wil je als mens eerst graag gezien en gehoord worden. En dat lukte doordat ze naar m’n lichaam keek en door te vragen ‘wat voel je nou?’ Ik voelde me onveilig, net een klein kind. Pas later kon ik me veilig voelen.”

LIJF! Weekend

Dat ging steeds beter. “Het duurde even, maar gaandeweg kon ik ook verder in die burn-out zakken. Toen durfde ik me eraan over te geven.” Waar hij in eerste instantie elke week bij Sanne kwam, werd dat steeds minder frequent. “En na anderhalf jaar vroeg ze of ik mee wilde doen aan het LIJF Weekend.”

Dat leek Tim wel wat. Waar hij eerst vooral met zichzelf bezig was, wilde hij nu weleens gaan kijken hoe hij is in relatie tot de ander. “Hoe reageer je en verhoud je je tot een ander en hoe ga je daarmee om?” En dat was ook behoorlijk spannend. “Ik weet dat ik me veiliger voel bij vrouwen dan bij mannen. Toen ik de groep zag, zag ik dat vijf van de tien deelnemers mannen waren. Dat vond ik supereng en spannend. Maar als ik het niet aanga, los ik ook niets op.”

Grenzen

Iets waar hij mee aan de gang wilde, is zijn copingsstijl, die volgens hem niet gezond was en hij ook niet zomaar kan afleren. Zo lukte het niet goed om zijn grenzen te bewaken. “Ik werkte op dat moment wel weer, maar het ging nog niet van een leien dakje. Veel dingen die ik deed, deed ik omdat ik dacht dat ik ze moest doen of dat het van me verwacht werd. Daardoor bleef ik niet bij mezelf.”

Eigenlijk viel het allemaal hartstikke mee. “De mannen waren heel open tijdens de training, fijn en vriendelijk. Iedereen werkt aan zichzelf op zijn eigen manier, in hun eigen proces.”

Wiebelplank

Een blijvende herinnering was de tweede en laatste dag, vertelt Tim. De groep werd opgesplitst in groepjes van vier, zodat we wat meer de diepte in konden. Voor de training had iedereen voor een persoonlijk leerdoel, Sanne en Henrieke hadden vervolgens een individuele oefening voor iedereen.

“Ik moest op een wiebelplank gaan staan, omdat ik soms wat wiebelig ben. Als er stress komt, dan ga ik twijfelen.” De oefening was om op de wiebelplank te staan, de andere drie moesten naar hem kijken. “Ik ging er zo hoog mogelijk op staan, om de oefening zo goed mogelijk te doen. En dat is eigenlijk ook hoe ik met andere dingen omga in het leven. Heel hard werken en kijken naar mijn omgeving of ik het wel goed doe.”

Balanspunt

De tip kwam van een medecursist: let eens op je ademhaling. “Mijn ademhaling zit altijd heel hoog. Ik dacht: ik ga het gewoon proberen, ‘ga maar eens relaxed doen’.  Mijn ademhaling kwam lager en ik werd veel minder wiebelig. M’n balanspunt zakte wat. En dat stond zo symbool voor hoe ik met dingen omging.” De ‘truc’ past hij nog steeds toe. “Het is niet dat ik bewust terugdenk aan die oefening, maar de beweging naar binnen in plaats van naar buiten, die maak ik nu nog steeds.”

Een ander mooi aspect van de training is dat hij heeft geleerd dat hij waardevol is. “In die kleine groepen moesten we steeds iemand uitkiezen om mee te helpen bij oefening. Alle drie de deelnemers kozen mij uit. Om naast ze te gaan zitten, schouder aan schouder.” Daardoor realiseerde Tim zich dat hij blijkbaar iets uitstraalt waardoor anderen zich op hun gemak voelen. “Dat er dus dingen in mij zijn die gewaardeerd worden door een ander. Dat ik er mag zijn.”

Haptonomie

Inmiddels heeft Tim zijn traject afgesloten en gaat het weer goed. Hij heeft zijn werk als docent op een hogeschool weer opgepakt, want dat geeft hem energie. Hij is beter geworden in het bewaken van zijn grenzen, waardoor het werk niet meer zo stressvol is.

Wil je ook graag meedoen met een LIJF! Training?